Θα ήταν καλό μιας και πλησιάζουν οι μέρες του εορτασμού της γέννησης του Θεάνθρωπος και οι περισσότεροι χριστιανοί να προετοιμάσουν την ψυχή τους για την θεία ευχαριστία.
Ένας από τους μεγαλύτερους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Ησαΐας, περιγράφει στο βιβλίο του μια εκπληκτική εμπειρία του, ένα αποκαλυπτικό όραμα. Είδε, μας λέει τον Θεό να κάθεται σε ένα θρόνο ψηλό, πλημμύρισμενο από τη δόξα του Κυρίου. Γύρω από το θεϊκό θρόνο στέκονταν άγγελοι και έψαλλαν τον γνωστό ύμνο :<<Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαωθ, πλήρης πάσα ή γη της δόξης αυτού >>.Ο Ησαΐας παρακολουθουσε με έκπληξη και θαυμασμό. Σε κάποια στιγμή είπε <<Ω ταλαίπωρος εγώ , έχω συγκλονιστεί ολόκληρος. Γιατί ενώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και έχω ακάθαρτα χείλη, αξιώθηκα να δω το βασιλιά Κύριο Σαβαωθ >>.Μόλις είπε αυτά τα λόγια, άγγελος πήρε με μια λαβιδα ένα αναμμένο κάρβουνο το έβαλε στο στόμα του Ησαΐα και του είπε <<Να αυτό το αναμμένο κάρβουνο άγγιξε τα χείλη σου και θα αφαιρέσει τις ανομίες σου και θα καθαρίσει τις αμαρτίες σου>>. Ο Ησαΐας πήρε μεγάλη δύναμη από τη φωτιά αυτή που τον άγγιξε και ξεκίνησε την μεγάλη αποστολή του.
Αυτό το εκπληκτικό γεγονός συμβολίζει το μυστήριο της θείας ευχαριστιας, που μεταγγιζει στον άνθρωπο το πυρ της θεοτητος. Είναι ο ανεκτιμητος θησαυρός που κατέχουν οι ορθοδοξοι Χρηστιανοι, αλλά που δυστυχώς τον αγνοούν ή τον περιφρονουν.
Όμως για να τα πάρουμε από την αρχή ας δούμε πώς και γιατί πρέπει να φτάνουμε στη θεία ευχαριστια.
Αυτό το εκπληκτικό γεγονός συμβολίζει το μυστήριο της θείας ευχαριστιας, που μεταγγιζει στον άνθρωπο το πυρ της θεοτητος. Είναι ο ανεκτιμητος θησαυρός που κατέχουν οι ορθοδοξοι Χρηστιανοι, αλλά που δυστυχώς τον αγνοούν ή τον περιφρονουν.
Όμως για να τα πάρουμε από την αρχή ας δούμε πώς και γιατί πρέπει να φτάνουμε στη θεία ευχαριστια.
Γιατί ήρθε ο Χριστος;
Ήρθε μήπως να φέρει μια καινούρια θρησκεία; μια άλλη θεωρία; ή άλλη φιλοσοφία; . Τίποτα από όλα αυτά, όπως μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ήρθε για να καταλύσει τα έργα του διαβόλου, και να ενώσει τα παιδιά του που χάθηκαν, δίνοντας την ευκαιρία της ενότητας, να θεοθουν. Ο Χριστός ήρθε και έμεινε και χάρισε σε εμάς το θεάνθρωπο σώμα Του. Όπου με την σταύρωση μας έδωσε την δυνατότητα να τον σκεφτόμαστε, να Τον θυμόμαστε, να Τον αισθανόμαστε, αλλά πάνω από όλα μας έδωσε το μεγαλύτερο δώρο, να ενωνομαστε μαζί Του.
<< Ο τρωγων μου την σάρκα και πινων μου το αίμα εν εμοι μένει καγω εν αυτω >>.
<< Ο τρωγων μου την σάρκα και πινων μου το αίμα εν εμοι μένει καγω εν αυτω >>.
Αυτό μας ενώνει με το Χριστό, αλλά με ποιο τρόπο; έχουμε αναρωτηθεί πραγματικά;
Μέσα από τη θεία λειτουργία, αλλά δεν πάμε μόνο για προσευχή , Ο κύριος σκοπός της προσέλευση στη θεία λειτουργία είναι η ένωση με τον Χριστό και αυτό γίνεται μέσω της θείας μεταληψης. Όταν μεταλαμβανουμε γινόμαστε ένα με το Χριστό.
Το σάπιο σώμα και το αμαρτωλό αίμα του ανθρώπου, ενώνεται με το θεανθρωπινο σώμα του Χριστού. Όχι συμβολικά αλλά πραγματικά και ταυτόχρονα ενωνομαστε και με τους αδελφούς μας και γινόμαστε Αδελφοί εν Χριστό αποτελουμε έναν οργανισμό , αυτός ο οργανισμός είναι η εκκλησία.
Για αυτό πρέπει να έχουμε συχνή συμμετοχή στην θεία κοινωνία, στην αποκάλυψη του Ιωάννη ο Χριστός παρουσιάζει μια πολύ ωραία εικόνα :<< ιδού εστηκα επί την θύραν και κρουο εαν τις ακουση τής φωνής μου και ανοιξη την θύραν και εισελευσομαι προς αυτόν και δειπνησω μετ αυτού και αυτός μετ εμου>>. Ο Χριστός χτυπάει την πόρτα της καρδιάς μας με πολύ σεβασμό και διακριτικότητα, δεν κραυγαζει γιατί σέβεται την ελευθερία μας και μας δείχνει πόσο μας αγαπάει. Απλώς λαχταραει να του ανοίξουμε και να δειπνησει μαζί μας, αν είναι δυνατόν να βρεθούμε μαζί του κάθε μέρα, αλλά εμείς τον περιφρονουμε, με δυσκολία του ανοίγουμε την πόρτα της ψυχής μας, ελάχιστες φορές το χρόνο τον αναζητάμε λες και είναι ένας αδιάφορος επισκέπτης. Και στο τέλος βιαζόμαστε να τελειώσει για να φύγουμε. Θα πείτε κάποιοι Κάθε πότε να κοινωνουμε;
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέει. Πες μου αν κληθεί κάποιος σε δείπνο και προσέλθει και αφού πλυνει τα χέρια του και καθίσει στο τραπέζι χωρίς καν να αγγίξει τα εδέσματα που ο οικοδεσπότης προσφέρει, δεν προσβάλλει αυτόν που τον κάλεσε; .
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σε εμάς ο Χριστός μας προσκαλεί στο δείπνο μέσω της θείας λειτουργίας και εμείς δεν τον αγγίζουμε απομακρύνομαστε, ο διάβολος μας ρίχνει στην αμαρτία. Αλλά δεν είναι αυτή η μεγαλύτερη νίκη του διαβόλου. Η μεγαλύτερη νίκη του είναι που μας έχει πείσει να μην κοινωνουμε συχνά. Γράφει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας όσοι απομακρύνομαστε από την εκκλησία και την θεία κοινωνία, γίνονται εχθροί του θεού και φίλοι των δαιμόνων.
Κάποιος μπορεί να πει ότι ο Απόστολος Παύλος λέει : οποίος τρώει τον άρτον και πίνει το ποτηριο του Κυρίου με τρόπο ανάξιο γίνεται ένοχος αμαρτηματος απέναντι στο σώμα και αίμα του Κυρίου. Γιαυτό πρέπει να εξετάσει κάνεις προσεκτικά τον εαυτό του και τότε να τρώει από τον άρτο και να πίνει από το ποτηριο. Γιατί όποιος το κάνει με τρόπο ανάξιο χωρίς να αναγνωρίζει σε αυτά το σώμα του Κυρίου αυτό που τρώει και αυτό που πίνει φέρνει πάνω του καταδίκη. (Α Κορ. ΊΑ 27-29). Αλλά το ίδιο συμβαίνει και όταν δεν κοινωνουμε, λέει ο Χριστός : Σας βεβαιώνω πως αν δεν φάτε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε μετοχή στην ζωή.
Έτσι το να πλησιάζει κάνεις όπως τύχει είναι κίνδυνος, έτσι και το να μην κοινωνει κάνεις είναι θάνατος. Φυσικά ο Απόστολος Παύλος εφιστά την προσοχή μας στον τρόπο προέλευσης. Ανάξιος σε τελευταία ανάλυση είναι αυτός που θεωρεί τον εαυτό του άξιο να κοινωνησει.
Με την θεία κοινωνία ανεβαίνουμε μαζί με το Χριστό και τους μαθητές Του στο Όρος Θαβωρ. Απολαμβάνουμε το κάλλος του πρωσοπου Του, θεωρούμε τη δόξα του ας μην βιαστούμε να κατέβουμε <<Καλόν εστι ημάς ωδε είναι >>. Έτσι θα διατηρήσουμε περισσότερο χρόνο μέσα μας την παρουσία του Κυρίου και η ζωή μας θα είναι ένα συνεχές Πάσχα, ένα μόνιμο πανηγύρι.
Το σάπιο σώμα και το αμαρτωλό αίμα του ανθρώπου, ενώνεται με το θεανθρωπινο σώμα του Χριστού. Όχι συμβολικά αλλά πραγματικά και ταυτόχρονα ενωνομαστε και με τους αδελφούς μας και γινόμαστε Αδελφοί εν Χριστό αποτελουμε έναν οργανισμό , αυτός ο οργανισμός είναι η εκκλησία.
Για αυτό πρέπει να έχουμε συχνή συμμετοχή στην θεία κοινωνία, στην αποκάλυψη του Ιωάννη ο Χριστός παρουσιάζει μια πολύ ωραία εικόνα :<< ιδού εστηκα επί την θύραν και κρουο εαν τις ακουση τής φωνής μου και ανοιξη την θύραν και εισελευσομαι προς αυτόν και δειπνησω μετ αυτού και αυτός μετ εμου>>. Ο Χριστός χτυπάει την πόρτα της καρδιάς μας με πολύ σεβασμό και διακριτικότητα, δεν κραυγαζει γιατί σέβεται την ελευθερία μας και μας δείχνει πόσο μας αγαπάει. Απλώς λαχταραει να του ανοίξουμε και να δειπνησει μαζί μας, αν είναι δυνατόν να βρεθούμε μαζί του κάθε μέρα, αλλά εμείς τον περιφρονουμε, με δυσκολία του ανοίγουμε την πόρτα της ψυχής μας, ελάχιστες φορές το χρόνο τον αναζητάμε λες και είναι ένας αδιάφορος επισκέπτης. Και στο τέλος βιαζόμαστε να τελειώσει για να φύγουμε. Θα πείτε κάποιοι Κάθε πότε να κοινωνουμε;
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέει. Πες μου αν κληθεί κάποιος σε δείπνο και προσέλθει και αφού πλυνει τα χέρια του και καθίσει στο τραπέζι χωρίς καν να αγγίξει τα εδέσματα που ο οικοδεσπότης προσφέρει, δεν προσβάλλει αυτόν που τον κάλεσε; .
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σε εμάς ο Χριστός μας προσκαλεί στο δείπνο μέσω της θείας λειτουργίας και εμείς δεν τον αγγίζουμε απομακρύνομαστε, ο διάβολος μας ρίχνει στην αμαρτία. Αλλά δεν είναι αυτή η μεγαλύτερη νίκη του διαβόλου. Η μεγαλύτερη νίκη του είναι που μας έχει πείσει να μην κοινωνουμε συχνά. Γράφει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας όσοι απομακρύνομαστε από την εκκλησία και την θεία κοινωνία, γίνονται εχθροί του θεού και φίλοι των δαιμόνων.
Κάποιος μπορεί να πει ότι ο Απόστολος Παύλος λέει : οποίος τρώει τον άρτον και πίνει το ποτηριο του Κυρίου με τρόπο ανάξιο γίνεται ένοχος αμαρτηματος απέναντι στο σώμα και αίμα του Κυρίου. Γιαυτό πρέπει να εξετάσει κάνεις προσεκτικά τον εαυτό του και τότε να τρώει από τον άρτο και να πίνει από το ποτηριο. Γιατί όποιος το κάνει με τρόπο ανάξιο χωρίς να αναγνωρίζει σε αυτά το σώμα του Κυρίου αυτό που τρώει και αυτό που πίνει φέρνει πάνω του καταδίκη. (Α Κορ. ΊΑ 27-29). Αλλά το ίδιο συμβαίνει και όταν δεν κοινωνουμε, λέει ο Χριστός : Σας βεβαιώνω πως αν δεν φάτε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε μετοχή στην ζωή.
Έτσι το να πλησιάζει κάνεις όπως τύχει είναι κίνδυνος, έτσι και το να μην κοινωνει κάνεις είναι θάνατος. Φυσικά ο Απόστολος Παύλος εφιστά την προσοχή μας στον τρόπο προέλευσης. Ανάξιος σε τελευταία ανάλυση είναι αυτός που θεωρεί τον εαυτό του άξιο να κοινωνησει.
Με την θεία κοινωνία ανεβαίνουμε μαζί με το Χριστό και τους μαθητές Του στο Όρος Θαβωρ. Απολαμβάνουμε το κάλλος του πρωσοπου Του, θεωρούμε τη δόξα του ας μην βιαστούμε να κατέβουμε <<Καλόν εστι ημάς ωδε είναι >>. Έτσι θα διατηρήσουμε περισσότερο χρόνο μέσα μας την παρουσία του Κυρίου και η ζωή μας θα είναι ένα συνεχές Πάσχα, ένα μόνιμο πανηγύρι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου